Kalplerin Sırrı

yere uzanan ayın
gümüş renkleri
gülüyordu
sen başını yaslayalı
gökyüzüne
daha önce hiç
ölmedim ben
ölmüş bir çocuk gibiyim
yüzün karşılıyor
beni
birazı umut
birazı karamsarlıkla
kolay mı ? düşünmek
korku doğuruyor
şehir
kalbini tanıyorum
bir İstanbul akşamı
düşüyordu kah ,
bir sevda karası
yüzüne ..

hatırlayamadığım kadar uzun
bırakamayacağım kadar
kısa sürdü
mutluluğum
insanı hep yenik düşüren
zamanı
ve seni konuştum
kaçarak ve susarak
bir gün bulut gibi
bir gün güneş gibi
kovalandık durduk
geçmek bilmeyen
alacakaranlık
kuşağı
hiç peşimizi bırakmadı
sen başını yaslayalı
gökyüzüne
hiç rahat durmadı ufuklar
sırlarını çaldı
kalplerimizin ...