Kanayan Mutluluk

Bahardan kalan bir tebessüm sanma yüzümde görünen hayali...
Küçük bir çocuğun mutluluğundan çaldım gülümseyişlerimi.

Eylül dokundu her günüme, ben baharı bilmem sevdiceğim
Acıların ellerime kenetlenmişken
Yarınlara umut düşürüyorsam,gözlerinden çalmışımdır.

Alınyazımda en okunaklı kısım senin adınla başlıyorsa
Sigaranın dumanıyla sararan ellerime kokun sinmişse
Ve yokluğun ilmek ilmek dokuyorsa yaşananları yüzümün aynasına
Oralı olma...yokluğunu da severim varlığından eksiksiz

Kimseden saklayamadım harami gecelerde kılık değiştirdiğimi
Gözlerinden soyunup kokunla örtündüğümü
Akşam yağmurlarıyla indiğim sokaklar şahit yalnızlığıma
Karanlıkları ıslatırım kederli gözyaşımla ve giderim
Her gidişin sana döndüğünü nereden bilirdim

Yaşanacaklar belliydi; bir yalnız anımda tutukladılar sevdamı
İşkenceler gördüm izbe sokaklarda, uçurum kenarlarında
Ve hep birden astılar beni aşk yaralarımdan...

Sadece kuşların kanatlarında kaldı sesim
Sen vardın tuttuğum yalnızlık nöbetlerimde,gözlerin gözlerimde

Bilir misin Dicle gözlü kız, yağmur kokulu kadın
Bana en onulmaz yaraları bıraktın hançer gözlerinle...
Senli yaralarımda güller büyüttüm
Kanımla suladım her tanesini
Mutluluk koydum adını ?'kanayan mutluluk''

Ve kar beyazım
Olmadığın her yerde ben en çok seni sevdim