Kar İniltisi

özlemin bulutları suskunluğu sağarken
avuçlarının deminde sarardım geceyi
gün eskileri toplardık turunç dallardan
utangaç öbekli yüzün sarardı gecemi

nisanın ihtimalsizliğine serince gülüşünü
uykusuz gözlerle beklerdim yansımalarını
su olurdun dilimde kaygan uyutmazdın beni
toprağının çatlaklarında şiirce seni sarardım

teninin günahkar direncine öpüşlerimi asınca
acım açlığım geçerdi tutkumuzun rüzgarıyla
avuçlarımızın düşünde asılı bir resim olurduk
gecenin gölgesinde şairlerin dansına dururduk

dudaklarımız ölüm koridorlarını arşınladıkça
birbirini kucaklayan parmaklarımız olurduk
gökte yıldız yerde kar parlardı iniltilerimizle
seviştikçe bulutların beyazında yorulurduk