Kayıt
Söyle ey gece
içinden aksayarak geçenleri
De ki
İnandım
Kemiğe değen bıçağın hışmına
İnandım
İnsan kendi kaderine
Ateşe dayanabildiğin kadar yakın
İnandım
Acı acıyla sınanmaz
Bazı şeyler sebepsiztir ya ey gece
Kimsenin bilmediği cevaplar gizli her soruda
Bak işte
Zamanla iyileşiyor yaralarımız
Bütün öfkeleri geçiyoruz bütün kızgınlıkları tek tek
Bazı kırgınlıkları koyup bir kavanoza kaldırıyoruz en üst çekmeceye
En iyi hâliyle anınca gidenleri
Merdivenin ilk basamağında bekleyen o kuru umut
Çatlıyor can evinden
İçinde insan yoksa ölürmüş ev
Önce camlardan ve çatıdan üzülürmüş
Yavaş yavaş
Bir çok rüzgarlarla savrula savrula
Tarumar bahçelerin uslanmaz o deli ruhuyla sarsılarak
İnsan yoksa ev ölürmüş.
Olmak
Ölüyü diriden ayıran nehirin koynunda
O efsunlu geceye
korkulardan arınarak çıkmak
Sâkin duru ve derin
Atlasta bir nokta kadar hacimsiz
Kırk yılda kırık kelam ile
İnandım sözün kudretine
Kalabalıkların en tenha buz kesen yalnızlığına
İnandım
...
Buz kesen yalnızlıklardan uzak, kendi ateşinde ısınmak... Ki sanırım, ölümden dirilmektir çoğu kez.
Seviyorum kalemine kuşandığın felsefeyi.
Sen hep yaz, sevgili Zeynep şairim.
Çokça sevgi, selam ile.
Şiirimi okuyup beni onurlandıran siz değerli şairlere teşekkür ederim.
Sözün ve yalnızlığın kudretli kelamıdır bu şiir. Kutlarım. Emeğinize, yüreğinize sağlık...
Yalnızlık şiirdi. Yalnızlığı sevmek şairlerin işiydi ya da tek umudu. Yalnızken yazılırdı kalabalıkların tenha soğukluğu dahi. Yazdıkça gecenin karanlığı azalıyor sanki ve dinince öfkemiz aksayarak değil kanatlanarak yeniden semaya yükseltiyoruz can evimizi. Bizi aşağıya çekenleri değil yukarılara taşıyanları ağırlamak duasıyla her mısrada. Tebrik ediyorum sevgili Zeynep Pera. 🌾
Sözün kudreti ile , tuz basıyoruz yaraya kırk kelam ile yine de umuda yürüyoruz
Şiire saygıyla
Karşı kıyıya selamlar
Sevgiyle kalın🌺