Kendi Kendimize

akşamla kış yürümüş olur üstümüze
arka sokaklarda kömür kokusu
bir de
serseri ve boş vermiş kediler
sonu her adımda değişen öykümüze yoldaş
caddeye yakın herhangi pencerede solmuşuz...
ışıklar dalar gözlerimizin içini
yabancı gölgeler geçer uykumuzdan
içleri karanlık arabalarda kaybolur
suskunluğumuz...
yayı bozuk yatağın kenarında
başlayan köşe kapmacada
kendimize doğrulttuğumuz
namlunun ucunda çocukluğumuz
düşlerimizde de tepeden tırnağa
vuruluruz...
vuruluruz
ömrün anlatmaya yetmediği
öğlen sonlarının
buruk umuduna...

soransızız bu ara melodide
adımız sırf ölümüzü ayırdetmek için
dışımızdaki sessizliğimizden
bir hohlamayla göğü ısıtmaya güya
yattığımız yerden konuşur olmuşuz
kendi kendimize...
en azından
otuz yıl öncesinin kentindeyken
klasikce kolayından sevmekle yükümlü
balkon kuşlarına ömür biçmeden
sakince ağlayarak bir de
uzak gülüşlerine
ilk ve son halinin
çocuk hayalinin
tek gerçek mutsuzluğumuzun...
notaları kayıp bir şarkıyla mağlup
saklandık satır aralarımıza
buluştuğumuz her noktadan sonrasına
bir başka kendimiz eklemeye yenik
birbirimize istemeden acımasızız...
isteyerek de farksız...