Kendi Sessizliğinde Şiirler

sokak karanlığında unuttum
bana bakar gibi sarıldığını
kendi sessizliğine...

aramıza herhangi bir gece girdi
hiçbir bulut öyküsü yaratamadık
özgünleşmek için yaşamaktayız artık...

ilkleri ve sonları yazmaya düşkün
balkonlara konan ekmek kuşlarının su içişine
ama hep ortasında dört mevsim,yedi iklim...

gözümün alabildiği yere kadar
sokulgan çocuklar dökülsün yollara
tebessümün aklımda...

her günü kaçırdığımı sanırdım
oturup seyreylesem de güneşi an be an
gün beni kaçırırmış meğer...sana...

pastırma yazlarını severim
geceden kalma düşlerin keyfini sürmeyi
senden geriye kalanım ne de olsa...

geçiş anlarıyla derinleşiyor rüya
sokak seslerini topluyor avlusuna
kendimi yukardan seyrediyorum :

"uyanmak istemiyorum..."...