Kendime Eyvallah Olsun Adı

niyeti aşikâr gönlümü

sual etmeksizin

ellerine bırakacak

sâdık bir tâlib’dim

eşiğinden içeri koymadın beni

uzaktan uzağa izledim

başka gönüllerde körleşmeyen nefsini

ayrılırken kapından

deyişine kulak veren kimse bulamayacak

bir abdal olmuştum

çok yürüdüm

şu önümde sonsuz uzanan arşı bir başıma

her ağaç gölgesinde

aynı kâbus böldü uykumu

ellerim hatırlamak istemese de o günleri

zihnimden hiç çıkmadı

geçemediğim eşiğinden 

içeri doğru

yalvarırcasına

gel etme deyişlerim

bir gönle sığmamış gönlüm

sürür ayaklarımı peşinden

gözlerime mecal vermeyen bu yerden ayrılırım

uzaklaşmanın yakınlaşmak olduğunu kavrayamayan

bir cahilim hâlâ

ne zaman

bir su sesi duysam

eylenmeye meylederim

kızıl doğan ay’ın

suya düşen aksinde

heybemden taşan mektupları yakarım

kimseler bilmesin diye

boğazıma dizileceğini bile bile

bir yudum su içerim

yeni bir su sesi duyana kadar

önüme gelen ilk cılgadan yürür giderim

duymuştum bir yerden

yol senin yürüdüğün kadardır

kimse sebepsiz bir yere varmaz diye

bundandır

yolumu sürekli değiştirişlerim

nereye varmak istediğini

kendisi de bilmeyen bir abdalım nihayetinde

aşkın herkes için aynı minval üzere tecelli etmediği bu yolda

yürüyorum işte

heybemden taştı taşacak mektuplarım

kimseler okumasın

bir su kenarı bulamadım henüz

kızıl aya da daha çok var

görüyorsun ya

iki cümleyi bir araya getiremiyorum artık

bu sahibine ulaşan bir mektup olacaktı güya

neyse

ne de olsa ikinci defa okumayacaksın

işin özü

gidiyorum

sevgili

epey uğramam buralara

bu defa sana değil kendime

Eyvallah