Kirli Gökyüzü

Ne tütünü yeter oldu
Ne de kağıdı
Unutturmaya
Artık doğa da çaresiz
En az benim kadar

Kömür parçasıyla yazar oldum
Meşenin,cevizin,söğüdün gövdesine
Herbir halkasında bir dize
Her dizesinde
Bin pişmanlık,bin korku
Bin bir umut
Bir olan ise hep sen

Avuçlarıma alabilsem keşke
Ona denk olan yüreğimi
Öylesine boğsam ki onu
Bin kez yapabildiğini yapamaz olsa
Bir kez daha
Atamaz vuramaz varamaz olsa
Pişmanlığıma ve vazgeçişlerime


Gökyüzünü
Çukurda biriken sularda izler oldum
Artık ne yüzüne bakabilenim
Ne de aynalara


Bugünümü soran
Aslında dünümü merak edendir
Çünkü dündeki hamlığım
Bügünkü yarımlığımı doğurandır