Kış Telaşı

- saklandığımda kendimden, ödünç değildi
sana çizilen
kelimeler -


sıkıca sarıldığım zamanın
perdelerine
ardımdaki ışıksız aydınlık

ben yakmadım o mumları
hep gittiğinde ki mahur yansımalar
yüreğimin eşkaline sarılınca hüznün satır başları
önce kalem vazgeçti
sonra ben

asırlık yokluklar biriktirdim içime
öyle doldum ki velhasıl
şehir daraldı
ben sokuldum kucağıma

yok
öyle ısınılacak gibi değil
ayaklarımda kış telaşı
nereye tutunsam ellerim yanıyor ayazdan

soğur mu bu kadar sarnıçların kulpları
üşür mü temmuz
kuşlar çıplak
gelincikler üryan


bu ses ne o zaman
bu erken doğan poyraz
atkımı ver anne
bir de mor hırkamı
varsın naftalin koksun mevsim

iklim değişecek belli
yine göç etti
çekirgenin sesleri

bir boynu kırılan başaklar kaldı
bir de yazılmamış şiirler

dilerse tünesin artık
şehrin bacalarına zamansız duman
nasılsa aylardan yine hazan....