Kışa Zon

Şehirleri sulandıran
Yalnız mı bahar
Ve benim karanlık her dem gördüğüm
Bir seranat değil bu çığlıklar
Ressamların o bilindik şarkılarından
Sesler, ansızın bir çığlıktır
Çoğalır durur tablolardan
Büsbütün yitiririm kendimi
Eskiler yaşanırmış en baştan:
Diyor bir şair, uzaklara dalarak,
Meğer pusu kurmuşlar bize
Oysa hiç geçmedik o sokaktan
Bu vapura hiç binmedik

Islığım kalmış izbe köşelerde
Adımlarım çınlar durur yeniden;
Yazdığım tüm şiirlerde,
Bir ben miyim derim:
Gün doğumlarına yenik
Gecelere uykusuz gözlerim
Yalnızlığa meftun
İnsanlığa gücenik...

Sonra satırlar ve resimler karışır
Yeniden çizilir uçurumlar
Savrulur gider rüzgarda
Renkler bir bir solar
Karsız kış,
Bulutsuz yağmur...
Giderim giderim
Yönümü bilmeden
Olmayan istasyona biletim,
Tatmadığım bir ömre nefesim karışır!