Kıyısız Kızıl
Bu şiir, 18.08.2024 tarihinde
günün şiiri seçilmiştir.
İzlerken gözlerim gün batımını
Dışta kızıllık,
İçte
Hiçbir renge ait olmamanın soluğu.
Ufuğun kızıllığı boyarken yüzümü,
İçimden akıp giden sessizliğin
Renk paleti.
Koşturan çocuk gölgeleri
Işığın ardında saklanırken
Gözbebeklerimden düşen ıslak zeminde
Ufuğu kızıla boyuyor.
Yansımayı kucaklamayan o süzülüş,
Yaşamdan kopukluğun
İçe büzülüş hikayesi
Açmayan, içe düşmeyen kızıllığın içine bükülüş.
Susamak, kurumak bir deniz kıyısında
Susuzluğun hayal kurduğu kıyıda
Yitip gitmek.
Gözlerinle dokunduğunu içe alamayışın hazin öyküsü,
Keder, pusu kurar tüm kıyılarda
Rengi kızıl, tadı yansıma,
Dokunduğun bucaksız tuz kuruluğunda
Ölmek, kıyısız bir kızıllıkta.
Pususuna düşmek, bir yüzdeki kızılın boyadığı mavide.
“ Ölmek, kıyısız bir kızıllıkta.”
Ne güzel
Kutlarım Şair
Sevgiyle kalın.