Kokuşmuş Korkularım

Vur tellerine
Saplansın yüreğime bir ok gibi
Hüzünlerim cabası
Göz yaşlarımın denizlerine

Yok bir silenim
Ruhumu okşayanım da
Kaderimle başbaşa
Kalmanın çaresizliği içindeyim

Geçer iken yalnızım
Zaman tunelinden
Yok mu ki şu ben?
Diyemedi,diyemiyor anladım

Anlasa ne gezer?
Zaten kayıplardayım
Kokuşmuş korkularım
Bulamıyor sığanacak bir yer

Vur bir daha vur
Toz duman olsun
Yolu sonsuzluğun
Diyemedikten sonra dur...

(Berlin,13.06.2012)