Kopsun Çarmığın Ateşe Mahkum Kopçaları

Kim bekler ki

İsa

Çıka gelir

Denizin tam ortasından

Saçlarına yakamoz yılışmış

Gözleri köpüklü Nisan aksından arta kalan köpükleri düşüyor

Kaldırımlara lüfer kokulu

Kurumuş körfezin yosunları

Çarmıha gerilmiş ve vurulmuş yeşil koru çiviler

Kan damlıyor ve ağlıyor melodileri şehrin

Nisan Nisan’lıktan vazgeçmiş

Tutkulu aşklara rastgele diyen meczup martılar dolanıyor düş ülkesinde

Sarhoş olmuş gün batımına kırlangıç

Keş salyalar karışmış seslere

Kavruk bir nida

Kamburuna yıkılmış bir sürü aşk hikayesi

Umut ziyan olmuş

Ümit helak

Biliyor musun

Akşamları lacivert bir zaman

Yıkılmış köhne bacalara aşkın dalgalı saçları

Deniz öyle vahim ki

Tilki kurnazlığında sağmış gözlerini

Fikrimin kavgası yetmedi

Bir karış sandal kadar kaldım tam göbeğinde fırtınaların

Istamroz kırık

Yelken pupa

Kanadı kırılmış yekenin

Pusulamın es zamanında

Kulaç atsam kollarım kırılacak

Avuçlarım yok benim

Kim bekler ki

İsa

Çıka gelir

Denizin tam ortasından

Ruhumun kucağından kucaklar

Geçmişin ayak izlerini

Süpürür ne varsa

Ardımda arda kalan

Ah Meryem

Düşle  ve seslen kün aşkına

Kopsun çarmığın ateşe mahkum kopçaları

Sarılsın merhamet

Gece yarılarına

Çıka gelsin ...