Köpük

Bir köpük patlamasıydı kahvemden saçılan mutluluklar

Varlığımı yudum yudum tükettiğim yorgun akşamların üstüne

Yıkılmış kentlerin ortasından yürütüyorum seni

Yol kenarlarını ceset torbalarının sardığı

Bir kaybolmuşluk hissiyle b/akıyorsun bana

Bulduğu halde tekrar arıyormuş gibi solgun

Karamsar olmasın diye silip tekrar yazıyorum

Besmeleyle başladığım bütün kayıplarımı

Ne kadar hüzün o kadar sevinç ötede

Bir imtihanın kırk yıllık hatrına

Lambası olmayan sokaklardan geçiyoruz seninle

Nereye baksam karanlıksın Dünya

Sessiz bir yığını andırıyor insanlık

Enkazı başka hangi resim anlatır

Külleri şehir edecek güç yok sende

Anlıyor ama anlatamıyorsun

Sarmaşık hüzünler içindesin

Bak ağlayamıyorsun bile

Bir sıraya koyamıyorsun belki de

Acı talihini

Önce hangisine ağlayacağızın

denklemsel karmaşıklığı

bölüyor uykularını

Rüyada rüya anlatmak gibi

Garip bir uyanış hali

Bir köpüklü kahve

Üç vakte kadar söylenecek şarkılar üstüne

Çocukların ışıklı gözlerinden alıp sevinçleri

Dünyaya bölüştürmeye

Herkese yetecek kadar barış

Ve çocuk gülümsemeleri

Aslında yeterdi

Kocaman enkazları diriltmeye

Yoksa 

istemiyor musun