Korkuluk Korkuyordu

sırt üstü yatmadım hiç

bir cigara tüttürüp

gözlerimi dikmedim tavana

eskimiş dediler koynumuzda biriken zamana

şehir şehir

sırtımda taşıdım taştan bir ev aceleyle

balkonumdan hep çekip durdu

engebesi yüksek eski mahalle

en son gittiğim yerde

perdeleri kımıldattı

Penceremi açar mısın dedi

güneydeki duvar bana

bütün kızgınlığımın çektim fotoğrafını

çerçeveyi çiviyle çaktım fışkıran kandı yüzünde

çünkü gülüm orada da yoktu

pencerenin açıldığı bahçede

ağaçlar kuru

korkuluk korkuyordu

kuşlar mı onlar da uçmayı sayıklıyordu