Küllerimden Yükselen Duman

" Kalbimin doğusu her resme Güneş çizen bir çocuktu.."

Didem Madak

kalbimin doğusu

her resme Güneş çizen

bir çocuğun gülüşünden ibaretti

kırmızı boyası hiç bitmeyen

mavi göğe hep kanat çizen

o küçük ellerdeydi tesellim

bir ağacın gövdesine yaslandım

yaprakların arasından

çocukluğumun sesi sızdı

“Güneşsiz bir resim olmaz,

Gökyüzü daralsa da.”

ben de şimdi

kalbimin doğusuna bakıyorum

her acıya bir Güneş çiziyorum

çocukluğumun elleriyle

kalbimin doğusu

o çocuk hâlâ orada

sarı defterlerin köşesine

çiçekli elbiseler çizen

yanına mutlaka bir Güneş konduran

Bir gün öğreniyor Ìnsan

bazı resimlere Güneş sığmıyor

bazı Gökyüzleri siyaha boyanıyor

ama o çocuk inatla

karanlığın üstüne sarı bir daire çiziyor

belki de hayat budur

acıya sulu boya değdirip

rengi açmaya çalışmak

ölümü bile

pembe bir kurdeleyle bağlamak

çünkü bazı acılar

resim defterine sığmaz

çünkü bazı yangınlar

Güneşi bile yakar

çocuğun çizdiği Güneş

kâğıtta parlıyor

kalbimde ise küller birikiyor

Güneşi olmayan günlerde

çırpındım

karanlığı boyasız bırakmaya çalıştım

o çocuk hâlâ içimde

sarısıyla beni teselli etmek isterken

benim elimden hep siyah akıyor

ben yandım

kül oldum saçlarımın diplerinden

içimdeki nehirler buhar oldu

ve Göğe savruldu

küllerimden yükselen duman

göğe mektup oldu

fısıldadı gizlice

burada hâlâ bir çocuk var

yan da dedi bana

ama unutma

her yangının ortasında

bir sarı nokta kalır

sevay