Kumarbaz

Gözlerini açıp ufka baktığında, öksüzlüğünü çarpardı rüzgar yüzüne.
Dimağına oturan acı uyuştururdu damarlarında yatan masumiyetini,
İçinde dolaşan sessiz gölgelerden kaçmak için saklanırdı karanlığın koynuna.
Oysa kendi sessizliği yırtardı göğün zarını...
Martıların kıyameti olurdu lakin,
İsrafil sur'a üfleyene dek araf'ta yaşamaya mahkumdu.
Gökkuşağının yedi renginde dolaşırdı kutsal saydığı ölüm.
Bir it'in gözlerinden dökülen korku gibi severdi günahlarını.

Ve..
Fahişenin dudağındaki sigarayla gizlemeye çalıştığı hayallerini,
İfşa ettiği kadınlığında arzulardı.

II-

Yüzündeki ihtiyar tebessüm saklardı yüreğindeki paslı prangaları.
O, küstahça öperdi acının tenini.
Bir kuş kafesinde tükenirken kendine olan sevgisi,
Avuçları daha kaç cesedi okşayabilirdi?
Özgürlüğüydü en büyük şansı ve damağındaki yalnızlığın tadıydı tek hazzı.
Herhangi bir masa da kazandığı, herhangi bir kumardı insanlara duyduğu merhameti.
Onun gözünde solgun güneşin altında kavrulan acizlikti, insanların üstüne giydiği.
Hep bir adım ötede dururdu ayrılığın nefesi.
Ve hep, ruhuna düşerdi öfkesinin katreleri,
Sayısız adımlarını uçurum kenarında sayarken.

III-
Kibiri ruhunu ele geçirmiş bir iblisti, döşeğinde yatan şehvet gibi!
Kirpiklerine astığı hayatlar, kaybettiği tüm savaşların izini taşıyordu.
Dilindeki kilit defolu deliliğinin kanıtı,
Kazandığı her oyun, meleklerine bahşedilmiş mükafattı.
İçine kazdığı kuyulara gömdüğü iyilikleri,
cehennem ağzına tükürdüğü vakitlerde,
Yerle bir olurdu taptığı mabeti..

Yine de O...
Köşe başlarında söndürülen gece kadar umarsızdı düş kırıklarına...