Kuyuya Düşmekten Korkan Taş

gökten inen her taş 

alnıma arş-ı alâdan 

bir lütuf gibi /diyemem, aptal değilim/

elim ve mahzun bakışlı 

şu ses taneleri ile yek ritim

sırtıma günah çizikleri atıyor nefsim

nesin diye soruyor şu kendine has gürültü

o gürültü ki bana kin ve haset kusuyor

oldukça narin bulutların ardında

dişlerini gösteren yıldırımlar yıldırıyor nefesimi

kesiyor önümü, ellerinde keskin çayırları bileyen bir çiy

kesmek için değil bekletmek için bir meşgaleyi

tanesi kumların, her yönelişimde kubbeye 

akıtıyor çamurunu göz pınarlarıma

değdiği zaman en ücra köşesine bir el, şu ulu mabedin

altın yaldız pul pul dökülüyor tenimin sıvalarından

keşke sende burada olsan Sokratis

görsen şu günah cahili günahkarın ellerini

el açtığımda dünyanın çekirdeğine

özü kovalıyor benden önce bir tahta kurusu

o ki benden daha deneyimli 

kağıt kemirmekte

"bana bakan 

benden

bahsettiğimi 

yalnız burada görür" /diyemem akış bozulur/

yine başladı bakın göğün hiddeti

elden bir şey gelmez razı olmaktan başka

karar verilmiştir /diyecek kadar saf değilim/

koca bir yaşamın üzerine yalan konuşulmaz

öyle değil hüznün sesi

işte böyle

bakın

...

duydunuz mu 

kapı gıcırtısındaki yaş almış hüznü

duydunuz mu 

şu bin yıllık annenin elinin üzerini yırtan

yelkovanın durmayan sesini

duydunuz mu 

ölümü isteyen bilgenin sözünü

öyle şaka, caka için değil ha

acı toprak misali gerçek

duydunuz mu 

istanbul kemençesinden sızan 

gözyaşının sesini

ben duydum

gururla söylüyorum şimdi

zaman, ne vakit eline kirişi alırsa

o anda yok olursun Âdem

sen biter

yalnız kem ve küm kalır 

senden geriye

kuyunun dibinden 

bir ses yayılır semaya

"Baki kalan bu kubbede, 

bir hoş sadâ imiş." /diyecek kadar şair değilim/

-,,,-