Lacivert Bozgunu

burada her şey öldüğüyle kalıyor,
gittiğin günden beri..

bir sen kalmadın,
bir de o sesindeki oksijen çiçekleri.

bir sen kalmadın,
bir de o gün hoyratça esen rüzgar,
omuzlarının üzerinde dans ediyordu saçların,
bir daha öyle titremedim,
bir daha devrilmedi bağı dizlerimin,
bir daha çökmedik böyle,
tüm gelecek saniyelere başı eğik,
üçyüzaltmışbeşgünlerce mağdur bir şekilde.

başın dik gitmiştin,
ardına bakmadan,
hala eskimedi hafızamda,
o gün giydiğin bluzun laciverti
ve saçlarındaki kırmızı toka...

ardına bakmadan,
hiç aramadan beni bir daha..
neyse.

buklelerini muhafaza et, özellikle akşam saatleri
bir sigara yakmış olacağım çünkü ben,
üstümde niceliği ifade edilmez bir kavuşmanın arsız özlemi,
"neden" diye sormayacağım asla,
bileceğim çünkü, verilen her cevap aslında
piç bir soru daha doğuracak
aklıma, iyileşmem için kurduğun klinikte.

anlamıyor doktor beni,
görmem gereken tedavi değil,
o...

anlamıyor beni annem,
çünkü gittiği yerden dönemeyecek bir daha.
neyse...

henüz r harfleri düzgünce çıkaramayan
bir kız çocuğuna, pembe patikler giydirecektik
sen anne olacaktın,
ben sigarayı azaltacaktım.
ve sonra günlerden bir çarşamba,
galatasaray'ın maçı var,
yine eleniyoruz finalin çeyreği görmeden...

henüz yeni bitmiş olacaktı arabanın taksiti,
düşlediğimiz gibi değil, bütçemize göre kısa sürdü diye
bir daha ki yıl biraz daha abartacağız tatili,
elinde minik küreğiyle bir kız çocuğu,
sonsuza uzanan kum kaleleri..

hepsi bittiğiyle kaldı,
gittiğin günden beri.

bir sen kalmadın,
bir de bende ben kalmadım,
gittiğinden günden beri.

bir gün tekrar kesişecek yolumuz,
o gün devrim olacak,
o gün daha önce devrilen ne varsa bir bir doğrulacak.
o yüzden
bir daha tanışabilmek için, lütfen
beni unut!
ve kimseye aşık olma...