Lâl Düşler

hangi baharın şalında desen oldu hasretim
bilemedim
susarak bu kadar anlatabildim seni
gönlümün üstü açık
hayatını gözünde büyütecek kadar çocuk
ve ölüm kadar
açık seçikti gözlerimde gözlerin

deniz kabukları gibi döşendi eteklerimde
eskiden kalma yaralarım
kaç boğumluk dizildi ismin boğazıma da
kimseye söylemedim
bir damla su vereni yok şu özlemin
senin kadar dolup taşan
seraplaşan sevgilim

şimdi
şalını omzuma atmış
akçaağaçlarının gölgesindeyim
hani geçsen çisil çisil saçlarımdan
ben sığınırken gözlerindeki sağanağa
eksilmiş öpücük izlerini aksan
yanaklarımdan göğsüme
yine sussam
çok konuşmasa dilim
besteler yapsa tenimiz
sessizce söyle kulağıma
böyle
kaç sevda ederiz sevgilim

uyanamadım sanki
sanki hala sesini yürüyorum
kızıl bir baharın ortasında
susuyorsun
susuyorum
lisanımız aynı ebkem-ü lâl
ellerin saç telimde
nefesin nefesimde
kelimeler yerin dibine
bizim şarkımızı çal

sessiz ol kainat
melekler sessiz olun


örtün üzerime ak ağaçların kırmızı yapraklarını
üşüyorum...