Mazruf Mavi

Ağzı açık unuttuğun bir zarf var yâr...

nağme olur kalbim.

tutamam kendimi yine gelir kapına seslenirim sana

bad olur’um.

istemem ne ‘gül’ koy ne de gönül.

kapa kapıları ve pencereleri,

çek perdeleri ve umudun perçemini.

bir nehre atıver anahtarları

yine kurulur ve tersine akarsa bir gün belki.

Bir sadakat biçimidir unutmak

susmaksa affıdır günahların.

durduk yere şimal düşer aklıma

posta katarları öte tutar daha uzakları.

ben saklarım seni

yazılmamış mektupların mürekkebinde,

adını dilimde.

Esmer bir rüzgârın suç ortağıdır suretim

her pusulanın güney’i ve ıssızı

kendi düşlerime şıvan düşüren

yüzü güleç bir seyyahım, kapılardan ricad.

hem bir kusurum, bir de kefâret.

Yokluğunun kuraklığı emziriyorken anıları

kapa ve yırt mektupları.

tutamam kendimi ve acıları

‘hiçlik zamanlarında’ çıkar gelirim.

bütün mazruf mavileri içine koyup bir zarfın

hiç kimseliğimi alıp bir türkü ıslığı ile düşerek yollara.

gelirim.

Suç sayar yine, eğilir başım,

bu kez ben taşa tutarım kendimi...

Güney Çınar