Mısra'ya

Denizi çok seviyor Mısra
Bir dalga kadar özgür,
Bir martı kadar dik başlı
Kumlara iz bırakıyor
Sonra unutur gibi yapıyor
Bilse o izler,
Benim şiirim oluyor

Maviye dokunmak istiyor elleri
güneşe küsmeden,
Yağmurdan kaçmadan
Bıkmadan usanmadan
Masum bir çocuk inancı var hep yüzünde
ben bazen sadece bakıyorum—
şairliğimden utanarak

Şiirle koşuyor Mısra
Şiir gibi bakıyor bana
Bazen hırçın, bazen sakin
Denizi çok seviyor Mısra
İçinden çıkılmak istenilmeyen…

Umutları kıyısız bir mavilik
Gülüşü rüzgârla yarışır
Elleriyle sarıldığında
Yüreğim ıslanır tuzlu bir tazelik

Ben bazen şiir yazmam,
O bana bakar, yazılmış olurum
Çünkü her sabah yeniden
"baba" diye uyanan
Bir mısra olur kalbimde

Adı Mısra;
Deniz kadar derin
Şiir kadar umutlu
Yürü deyince yürümez
Her zaman kendini sevdirmez
Dalgalı deniz gibi nazlı
O her zaman bir bilinmez.

Bir gülüşüyle bahar gelir
Bir susuşuyla kış
Bazen kıyısına varamazsın
Bazen bir bakışta boğulursun

Elleri küçük, yüreği geniş
Sözcükleri daha büyümeden
Beni yeniden yazıyor,
Baba olduğumu hatırlatıyor...