Mündemiç

Arttırılmış gerçeklik ile
Saptırılmış gerçeklik arasında;

Bin şahit yetmedi, “âdem” denmeme,

Dahası bir bini de yolda...

Ölümlü, kalımsız dünya,

İrsen iştirak, esrar perdesi.

Ekseriyet yalıtımla mebni akça,

Elini ne zaman cebime sokayım?

Benjamin Franklin amca.

Nesindeydim bu gölgenin?

Hangi zerresinde solundu noncentilyonda birim?
Geveleyip durmaktan başka,

Evirip çevirdim lakin muhteriz ellerim tutmadı,
Muallak süzülen mevhumlara.
Ki sırnaşmalarım, sade gözümü kamaştırana...
Hangi attosaniyesinde öldüm?
İstibdatla ucunu kıvırdığım kâğıtların.

Tüm zulmüm sahifelereydi, kendimden başka.

Bendeniz,

Sulak bir arazinin, kurak çocuklarındandırlar,

Aynalardan püskürmüş behaya;

Gözaltlarımdaki huruşan morluklar.

Hafif kavruk tenime saplanan buyruklar,

İlişip çöküyorlar biçare ve nadan dizlerime,

İhtiyatsız sözlerim; ne sırtlandığından bihaber aciz benliğine.

Geme gelmez küheylan gibi boğazımızda lokmalar,

Reddedilmek başlığı altında birleşip,

Kapı önlerinde hıçkırmalarla başlıyoruz,

Boğulmalarla bitiyor yaz.

Ve içimizi kurutuyor yutkunamayışımız.

Yırtıyor, umutla uzanan yorgun ellerimizi,

Ne varsa müşfik yaklaştığımız.

Dilleri kurumuş müthiş bir kalabalıkla,
Anılıp duruyor kutsanacaklar.
Mütecaviz bir teveccüh yapışıyor aklıma,
Elime yüzüme değiyor, nirengide irkilmeler...

Ardı yurdu kör olsun.
Kılçık kılçığa sürtüşürken mağrur,
Oysa teeddüp oynak, bıyıklar altında.

Hürriyet vaveylasından bir kafes giydirilip,
Alınıyorum istikametimden, kıl payımdan uzaklara.
Hangi haykırmaya kalksam;

“Tiksiniyorum bu karanlıktan!”
Nagehan bir sus payıyla,
Öğütüyorlar altlarına alıp,
Kamaştırıcı bir kibirle muhkem değirmenleri boyu.

Hicvetmekten artık utandığım az(g)ınlık,

Kâğıt gibi buruşturup atamadığım dunperver kalabalık!

Tarumar artık akkor aydınlıklara da varmayan köprüyollar.

Ucu bucağına kör olunacak dehşetler ve

Köşeliklere yerleşen tesirli bir is palazlanıyor.

Gıcık tutuyor,

Bir meçhule bile kıvrılamıyor fersiz gözlerimiz,

Bir anlık yer yok ayak basacak, dört yönden saikalar.