Mutluluğun Resmi

Yorgundu gözleri küçüğün

Martılar gökte uçuşuyor

Bir avuç toprak kokusu sarmış etrafı

Eksikti fakat... 

Derin bir boşluk vardı...

Yarım kalmış mutluluğun resmi 

Belki bir şarkı olmalıydı 

Belki de durgun bir deniz...

Öylece hafif hissettiren renkler 

Bir de vurgular...

Bilemedi ne çizeceğini ressam 

Küçük, yetmiyordu kendisine 

Anlatmak çok zordu mutluluğu

Yağmurlu bir gün çizip

Pencere ve şömineli evler...

Ya da kar yağışını izleyen 

Bir avuç çocuk...

Zor işte anlatmak... Veya anlaşılmak...

Yetmiyor renkler mutluluğun resmi için

 Ve  öylece  yutkunup kaldı tablo 

Kurudu... 

   Kurudu sebepsizce...

Meğerse yanık bir kestane kokusu sarmış

O dünden kalan "Mutluluğun Resmi" ni

Fırçalar sertleşmiş...

Boyalar solgun...

Unutulmuş bir tablo vardı ortada 

Garip olan sessizliği değildi ressamın

Tablodaki saf beyazlıktaki...

Baktıkça hayaller çizdiren 

Karanlık bir ikilemden arındırılmış

Sıcak bir beyazlıktı garip olan...