Müttehit Şiir Söylencesi

" Kuru ve çıplak dallar arasından ayın en dolu'n haline baktın mı? Gördün mü ayın yüreğindeki kırıkları, o çizgi dal nakışlarında? Anlamak lazım mı o anda kendini, sonra yoklamak yüreğini?
Çay olmalı mı bu sohbette bilmiyorum... Her yalnızlığın demli yanı değildir, değil mi? Birkaç bardaklık sözcük, bardağı taşırmadıkça...
Şimdi ne yapmalı bilmem, asırlardan gelen vebalı hastalıkları da ardına saklayan kimsesizlikleri?
Cüzzamlı bir gecedir hem laf olsun diye suç! Yoksa kime kara çalınabilir ki gecenin bu kör saatinde? "

Emre Özyol




Zemheri atlasında kırağı düşmüş bir avuç toprak
Ve gölgesinde su yürütülen o zaman kaybından sonra
Çalı çırpı ateşinde huzuru aramaktı hayat

Yırtıp gecenin muttasıl zifirini
Meşum vakitlere uyanmaktı asıl suç

Ve her cellat önce kendinden başlardı kan dökmeye
Cerahat nefesiyle

Çocuklar düşerdi henüz lekesiz
Pak alınlarıyla
Günah peydalanan bir geceden sabaha
Sehven
Ya da
Kimliksiz




Sonra aşk
S/onsuz bir yaraydı
Gülüşümde bir infial
Ağlayışımda keder teşhiriyle
İspinozları tehcirdi uzak iklimlere
Genzine ihanet kaçardı hep
Hep bir neşter taşırdı elleriyle o masum dokunuşlarıma

Uyak düştüğüm sevgilinin bivefa ahvalinde
Salahı imkansız
Ölümü apansız kalırdım
Kirlenirdi tin

Kimseye çalınmayan kara, münferit susuşlarıma yakıştırıldığında
Nigahımın, busegahım olduğunu hatırlayan yağmur
Her vahamet sonrası inayetiyle dökülürken kirpiğime
Yıkanırdı tün

Layemut acılar silsilesinde
Mültevi bir kalemin mülteci ümitleri yazmak hevesiyle şiire koşması
Layecuz bir eylem olur
Unutulurdu gün

(bir bardak kadim çay ve dolun'ay yalnızlığı)