Nar Aklarında Uyku

Hoyrat zamanın avuçlarında çocukluğum,

bir de yeşil gözenekli odalar kır ellerime.

....

Solgun bir rüya gibi geçer üzerinden eylülün tozu;

bir pencere, içime çivilenmiş sonsuzluk gibi.

​Gölgemdeki yaranın bir parça

güneş sevinmişliği var.

Ama tam ortasında, sessiz bir çığlıkla büyür soğuk,

her an’a kırmızı akar,

her an’a mavi.

Bir çocuk sessizce büyür,

zamanın kıyısında, adı unutulmuş.

​Buğday uçlu çocuğun rengi,

hasır mevsime düş dantelleriyle gül dokur.

Kıyısında kuş çığlıkları 

nasıl bir evrenselliktir bu?

Kuşatır gök ninnisiyle aşkı.

​Duvarlara vuran saatin sarkacında

alımlı rüya gece,

her salınımında bir anı dökülür duvardan.

​

Bir çocuk sessizce büyür,

bir ışıkla dağılır parçalar,

azaltarak büyürken kendini.

​Büyümek, bir şeyleri eksiltmekti bazen,

susarak genişleyen bir yalnızlık gibi.

Sessizliğin şahane uykusuna,

nar aklarıyla doğrulur mızrak ürpertisi.

İçim kanar, eda makamıyla biçilen boşluğa.

Tarar saçlarımı rüzgâr;

harlı ateşin su sancısında yol,

bir muntazam ırmak.

​Bu ırmak, içime aksa da suskun,

her damlasında yankılanır annemin sesi.

Çizdim bunu ayışığına,

gözlerimde dolu yağmurları.

Her damla, sustuğum bir cümleyi söyler gibi ağar içime.

Ahraz geceyle bölüşür aydınlığımı,

parlar deniz,

parlar karanlığın gül yaşı.

​

Dar vakitlerin geniş aynalı ağıdı

gizlilikle anlatır sindiğim koyları.

Orada, içimin kıyısına yanaşır unutulmuş tekneler.

​Orada masmavi bir ağaç,

dallarında tutulan iç çekişlerim var.

Dudaklarımın ıslığı,

uzak bir şarkının ilk hecesi.

Zaman bile eğilir bazen,

çocukluğunun adını mırıldanan bir ıslığa.

Gizli koylar fısıldar beni kendime;

gözlerimde, hâlâ ıslak bir rüya kalır.