Ne Yazık ki

 Yıllar boyu

Her gün dönümünde

Kendi kendime

Sessizce sorduğum soru

Bir gün ani/den

Yazıldı gözlerime…

“Hâlâ , ölmedin mi..?”

Soruyu okurken

Gülümsedim bir an

Ölüm , yaşayanlar içindir.

İsteseniz de istemeseniz de

Bir nefes kadar yakındır hepimize.

Yaşamak , “Nefes almaksa” eğer

Yaşıyormuşum yıllardır ,meğer.

Doğduğumdan bu yana

Yaşadım diyebileceğim

Yıllar , aylara

Saatler , dakikalara

Saniyeler , saliselere

Dönüşürken

Bugünlerim düne

Dünlerim ise

Anılarımın sayfalarına

Yerleşti istemsizcesine.

Düşünüyorum da

Herkesin hayatında

Çok istediği halde

Gidilemeyen bir yol

Açılamayan bir kapı

Söylenemeyen bir söz

Vardır ya…

Sustum…

Her zamanki gibi

Bıraktım kalemimi

Askıya aldım yarınlarla ilgili

Umarsız düşüncelerimi

Beklemeye başladım

O Son anın gelmesini…

Gelmedi…

Saygısızlık etmek istemem

Her sorunun cevabı verilmeli

Ne yazık ki…Cevabım ;

Üzgünüm ;

Hâlâ, ölmedim…

......................ENA.