Nerdesin Umut

Ey rüzgar süpür artık kederleri...

Bu akşam kulağımıza ?incecikten bir kar yağıyor?
Alıp yokluğumuzu bir adamın nağmelerinden,
Geçiriyor sevdanın üzgün ipliğine.
O batırdıkça iğnesini sonbaharın kalbine,
Lime lime hasret donuyor gözlerimizde.

Sen yanımdasın değil mi sevgili...
Bilirsin, yalnızlıktan hep korkarım.

Çünkü hep yalnızken kaldırırlar,
Memleketimin cenazesini.
Altında yüzlerce kırmızı yanak,
Yaşları tuzdan buzula döner kirpiklerinde.
Suskun ve siyahi aşklar toplanınca sokaklardan,
Yine unuturlar sokak çocuklarını.

Adım gibi biliyorum,
Eskilerden bir şair kalacak elimize.
Yaşarken kıymeti pahası biçilememiş olanlardan.
Ki öldüğü vakit,
Üşüşecekler başına ve bırakacaklar karanfillerini,
Henüz bedeni soğumadan.

Bilmezler ki
El ayak çekildiğinde şair doğrulur yerinden
Ve yeniden düşünür teker teker,
Hangi dizesinden kayboluşa geçtiğini.

Lüküs lambasını,
Bin dokuz yüz altmış sekizlerden dolduruyorum.
Unutmaya dirençli devrimler sığınıyor ruhuma.
Ama nafile!
Biz barışa uyudukça,
Arsız aymazlık yastığımıza yapışıyor.
Yine de usanmadık,
Uzun kış gecelerinden sabahın körlüğüne,
Anlam giydirmenin bayram telaşını,
Sakladık hep sakladık...

Vakit olmalı bir yerlerde,
Bak henüz deniz çekmedi ellerini düş fenerinden.
Bilirim, eninde sonunda aydınlatır yolcusunu.
Karşı kıyının ışıkları bıyık altı gülümsüyor,
Yakalandığımıza dair olabilir mi efkarlı bakışları...

Ey rüzgar savur artık ölümleri...

Bu akşam kulağımıza ?incecikten bir kar yağıyor?.
Fırat'ın okuluna düşüyor defter niyetine.
Ve yeşil gözleriyle Aze camdan bakıyor.
Kar bilir yolu yordamı ve hep fısıldar imgesini.
Dicle üşümüş elinden tutarken Ayder yaylasının,
Yaşam Filistin'li bir babanın kucağına da düşmeli.

Hiç düşündün mü,
Bir annenin evlat acısı kaç ülke eder...

Ah sevdiğim bir gelsen!
Bir gelebilsen,
Kim bilir daha kaç umut örecektim...