Nöbetçi Ölüm

vurulan gözyaşım

ıslak

ve beyaz bir düzlemde

kuşluk vakti terk ettiğim kasabalar

kadar

kimsesizim

kahin olmama gerek yok kalbimdeki yara izini bilmem için

uzun uzun tren yolları var bu hikayede

uzayan

ve mutlak bir kasabayla öpüşen

asfalt rengi yolculuklarım

bulvarlara küs

kalbimden izinsiz kaçışlarım

nöbetçi bir ölüm arıyorum şimdi

bu parkları sokakları ıslak kasabada

vurulmak istiyorum tereddütsüz

serseri bir kurşun sekmesiyle

bir panayır yerinde kaybolmak

kimliğini bilmediğim bir ülkede hiç yoktan asılmak

ayak izi olmayan bir adaya

gövdemin izini taşımak

fosil bir aşkla

bir lahitte yanmak istiyorum

çiçekler ekin

yalnızlık sökün gölgemde ne olur

söz veriyorum

hiçbir kızın göğsünden firar etmeyeceğim

hiçbir fahişenin koynundan gitmeyeceğim

kuşluk vakti terk ettiğim kasabalar

kadar

ölümlüyüm

nasıl olsa