O Yedi Senede Öğrendim

o yedi senede öğrendim
ranzaların soğuk demirlerinde
göz yaşının bulut olup
geceye karışabileceğini
ne kadar
uzak olursa olsun
ay ışığının da yere düşebileceğini

iki üç ekmek kırıntısı için gelen
ah o hamam böceği
iyi ki hayatımda sen vardın
senden başka kimse okumadı
silgi tozlarına, kanat takıp uçurduğum şiirlerimi

ah özlemlerimin yatılı okulundaki boz ağacım

yetim, kimsesiz gölgeme
ağlardım
sonra
yedi yuvadaki karınca toprağını
ana gibi okşayan
köklerine güvenirdim
baba gibi başında meyveleri taşıyan
dallarını okşardım

anam babam neredesiniz
ihtiyacım var size

ihtiyaç duyma
ihtiyaç duyurtma

gamze çukuruna yedi kişinin gülüşünü sığdır
gerisi topraktaki çukurundur dedi
kazanın başında Macbeti bekleyen üç cadıdan teki
kahkahalar
şimşek
gök gürültüsü

o yedi senede öğrendim
sahiplenmeden mutlu edebilmek gizli bir tefekkür

o yedi senede öğrendim
anlar vardır
şu an olduğu gibi
kapı açılır
çocukluğumuz içeri girer

o an vermeliyiz
dünyamızı tereddütsüz
mavi bir balon gibi oynasın ellerinde
ya da
bırakın
şiirlerden çöp adamlar, ağaçlar karalasın
kara kaplı defterinize