Öğretmenlere

Hamdır insanın hüviyetinde hürlük
Yaşamın köşesine tutunur cılız ellerle
Hayatta ilk adımımızda birileri tutar ellerimizden
Düşmemeyi öğretirya bizlere
Yüremek zarüridir bu hayat yokuşunda
Koşmaksa gerekli
Yokuş dik yokuş zor ve engebeli
Bir tepeye benzetmek mümkün okulu
Dururuz güç alıp tekrar koşarız
Değişik tepelerde dinlenir
Farklı hedeflere yönelir
Kimimiz tepe taklak yuvarlanırız
O dik yokuştan
Bu düşüş kimileri için bir son buluş
Çoğusu içinse yepyeni bir başlangıçtır
Çok tepeler tepti tozlu ayaklarımız
Kaçımız yuvarlandık kimbilir o yokuştan
Ve kaçımız iyiki düşmüşüz dedik
Velhasıl hepimiz bu yokuşun yolcusu olduk
Bir rehbere ihtiyacımız vardı bu zorlu serüvende
Öğretmenler elimizden tuttu yürüdük
Yürüdük her adım hayatı öğretti bize
Yürüdük belkide bu yürüyüş
Mutluluğun anahtarlarını koydu ellerimize
Yürüdük yeni dostlar vardı her tepede bizi bekleyen
Ve yeni rehberler bizi hedefimize götürmeyi hedefleyen
Kimini çok sevdik kimine kızdık belki
Kimini anlamamız için yıllar gerekecekti
Öğretmek istediklerini hayat acı bir tecrübeyle öğretecekti
Onlar hayat yokuşunun sadık emekçileri
Çok inip çıktıklarından mıdır bu tepeleri
Hep haklıydılar
Bizim içindi tüm çabaları
Kimimiz anladı
Kimimiz anlamadı
Kimimizse anlamakta geç kaldı
Sonuç itibariyle onlar hep oradaydılar
Halen daha o yokuşlarda
Yeni yolcular bekliyorlar
Hepsinin onları anlamayacağını da biliyorlar
Maksat yokuşun sonunu görmek değil
Ne yöne gideceğini bilmek
Hangi yolla sapsa da bu okul serüveni
Maksat ham olan insan hüviyetini
İnsani bir kimliğe kavuşturmak
Ve topluma insanı kazandırmak