Ökse Otu
Kış ağrısından geçtiğim oldu
Kırk sancı bir arada, canımın yandığı da…
Ses etmedim
Sesime sarılacak kimsem de yoktu.
Kuru bir ağaç, soğuk bir duvar oldu sırtımı dayadığım
Küfür gibi kaldığım da oldu
Ses etmedim
Dizlerimi karnıma çekip uyuduğum gecelerde
Ah’larımı bir bir yuttum
Kahırdı
Ağırdı
Bir sokak aralığında / Cama yansıyan
Çürüyen yüzüne üzgün üzgün bakarken gördüm seni.
Göğsünde ağır bir sancıyı taşırken / Gördüm
Kahrına benziyordu kahrım
Yüzümü sana çevirmem bundan
Şiiri saksı çiçeklerinden toplayıp
Sabrı kucaklayıp sana getirmem bundan.
Sende gördüğüm kış ağrısıdır
Bu ağrı, kahrın bir başka adıdır
Bu ağrı, insanı ellerinden başlatır çürütmeye
Ellerimi uzattım sana
Çürüyeme diye
Geldim Yerine kül rengi olmaya
Boynuna hamayıl
Bir ömür ökse otu olmaya avlunda
Geldim
Güneşe, suya ve toprağa meyl etmem.
Hayatın karşısında soru işareti gibi boyun büktüğümüz, ünlem işareti gibi dik durduğumuz da oluyor. Bir cümle gibi, kendimiz gibi, mevsimleri de sondan okuyoruz. Sanatın denklemi değiştiriyor algımızı, ki şiir iyiki var. Güzeldi şiir kutlarım kaleminizi, sevgiyle.