Ölüm 2

sessizlikle irkildiğim gecede
büzüşmüş duvar korkudan titrer
gidecek gibiyim ebediyete
suskun gölgeler niye beni izler

üstüme üstüme gelir şu tavan
hayat kapısı birden aralanır
beklerim geleni durdumu zaman
gözümün önü ansızın kararır

aklımdan çıkaramadığım niyet
alır götürür beni uzaklara
bir türlü ödeyemediğim diyet
tutar getirir beni tuzaklara

yürümekten tedirgin olduğum an
korkarım yanlış attım adımımı
korku girdabına düştüğüm zaman
sanırsam boşa geçirdim hayatımı

karartım içimi yıktım kendimi
hayat beni ipek ipe bağladı
taş duvarlara anlattım derdimi
sustu gözlerime bakıp ağladı

Avşar'ım sus gayrı gerçek konuşsun
benim canım ölüme hayat versin
yalancılar ağlayıp ardımdan koşsun
benim ölümüm onlara ders versin...

(neleri yaşamadık ki on yedi yaşında
ölümüde yaşarız elbet mezar dışında)