Ömrüm Hiç Gibi Geçti

kaldırımlar nemliydi

nedensiz bir hıçkırığın melodisi gibi, ıslak. 

varoşlar bir şarkıya ağlamıştı sanki,

içli bir kadın sesi ve anason

zelzele misali göz kapaklarını sallamıştı

nasılda kaçışmıştı fukara saçları

kırılmıştı rüzgardan.

livarlarını kırmıştı içimdeki fırtına

kolyozlar boğulmuştu.

şehrin tüm hamsinozları teknelerinden kopmuştu

nasılda ağlamıştı reis,

ıslanlamamış son cigarayı yakarken.

misli türküler yakmıştı sanki, ozan

paslanmamış bam teline vururken

tuzlu sular içmişti derinliğine, martı

son cinayetini işlememişti lodos

kagir tekne alabora olmamıştı henüz,

ahşap meyhane kilitlerini vurmamıştı nasırlı ellere

gramofon kırmamıştı iğnesini

mumlar sönmeden o kırık masada şarkılar bitmemişti

kırmızı suratlı adam son kez haykırmamıştı yitik bemollerin ardından;

" ömrüm hiç gibi geçti "