Ömür Urbası

süzüldü teninden
yaktı kokun, nefesimi kesti
döküldü yeninden
aktı kokun, koynuma esti

kapı kırnaşığından
ahşap çatlağından
tozlu hüzme oldu
sızdı kokun, boynuma esti

uzağında donan kanıma
yanında dirilen canıma
çöl olup yanan nârıma
küstü kokun, yabana esti

rahmetin tanesinden
nefesin hanesinden
sükutun ensesinden
indi kokun, ruhuma esti

kuyunun en dibine
terk edilmişin nemine
cennetin bilinmeyenine
sindi kokun, burnuma esti

yunus'um her tarafım yama
bakmadın bile his torbama
bastın geçtin ömür urbama
şimdi kokun kokuma geçti






urba: elbise
yen: elbise kolu