Omzumda Kurumayan Gözyaşları

meleğin kanadından

ayrılık duası ezelden sürülmüş gökyüzüne

ne zaman toprak kokusunu usul usul çeksem içime

içimden bir deniz kopup gidiyor

kuru gül yapraklarını da katarak sularına

dağılmış nar tanelerini andıran gülüşlerin

gamzeleri biteviye sardığı birkaç ilk gün ışığından başka

biriktirdiklerimden geriye çok birşey kalmadı

adını bildiğim papatyaların

açtığı mevsimi hatırlamadığım günlerden geçiyorum

hissediyorum yakındır

bir zamanlar doyasıya sarıldığım

ve her rüzgâra fısıldadığım sözcükler de terk edecek tenimi

ve dilim de onları

oysa hiçbir zaman

kurusun ve yok olsun diye dokunmadım

dalında bir çiçeğe

sonra bir romanın

saman kağıdı yapraklarını ıslatsın diye

aralamadım gözlerimi aşka

ve de omzumda kurumayan gözyaşı biriktirmek için izlemedim

güneşin batışını

ayın beyazını

eylülü

mayısı

ve her an bayram sabahı sevinci kaplı gözleri

şimdi

tüm unuttuklarıma ve unutacağımı bildiklerime rağmen

sığınağım

ölümün bile son değil

yeni bir başlangıç sayıldığı bu evrenin 

ve sonsuzluğunun bir gün bana papatya mevsimini

hatırlatma ihtimali