Renksiz Kişilik

Zerresine kadar sevdim dokunduğunda aşk bana

Demirmiş,soğukmuş.
Güneşmiş,sıcakmış demedim



Sıfatlara takılmadım her keresinde
Üleştirdim ruhumu, üfledim özlerine
Bensi damlasın istedim gözyaşları bile
Yakındır dediler seğirttim çevrimdışı yerlerden adlarına
Yeter dedim baş harfi , devingen dilime
Beyazın nizamsız çocuğu ,saydam gözyaşı
Al emanetini gözyaşı şişemdem
Artık ayrıyım , her zerrenden


Hüzün yasak hayatımdan

Tuz gibi
Şeker gibi
Nikotin gibi


Kopup gelen bağrımdan
Ölü bulutu dağından koparan o yıldız gibi
Toprağıma birden mavi akan
Senin-göz ?rengin
Mavi gibi artık ayrıyım her tonundan


Haliniz buruk/su ve mayhoş
Tad vermiyor
An
Çarparken birbirine
Gitmek-kalmaktan da yakın belki
de vakit o an dar enine
Boyuna gölgeler uzunken bana
Saniye gibi ayrıyım her dakika sana




İçimizden sökülmüş kökü toprağında kalan aşk
Susuzluktan eğilmiş yitirilmiş özlemle uyanır
Uluorta eşme, eski sevdalar bende saklı
Diyorsunuz da beni nerede unuttunuz
Delişmen bir ayrılığın boğazımı yakan halinden utanın
Bilseydiniz yokluğunuzda kaç kez öldüğümü
Ve sizin için kaç kez dirildiğimi belki de okuturdunuz
Avuçlarınızda sakladığınız o adın her harfini



Bir ırmağa yeşilimi
Bir denize mavimi
Bir ölüye siyahımı
Bir güvercine beyazımı


Dağıttım içimdeki renkleri
Bir daha asla sevmem diye
Sabahımda gecemde
Yazımda kışımda
Renksiz kişiliğim şimdi