Sabun Yanığı

Ne zaman dost kurşunuyla yaralansam
Ya da
Aşk-ı ihanete uğrasa gönlüm
Çocukluğumun sokağında alırım soluğu
Ne kadar tozlu anı varsa
Çıkarırım raftan bir bir
Özenle sererim gözlerimin yeşiline


Bisikletim olmadı ki hiç
Hep taşlara takılıp düştüğümden kanadı dizlerim
Kan tutardı kendimden geçerdim
Bir avuç suyla gelirdim kendime
Çamurlu çocukluğumu yıkadığın mavi leğeni
Hiç unutmadım nedense anne
Sabun yanığı olduğunda gözlerim
Yine bir avuç suyla geçerdi değil mi?


En çokta "kökü sende" diyerek kestiğin
Sırma saçlarımı unutamadım baba
Hep bir boşluk vardı omzunda
Ama hiç koyamadım başımı oraya
Bir gün
Benim gözlerimle bak istedim bana
Yalancı omuzlarda aradım hep şefkati
Her hayal kırıklığında
Hep sana öfklelendim
Ve
Kestiğin saçlarıma ağladım


Dost kurşunu çok yaralıyormuş
Hele de aşkın ihaneti
Sabun yanığı değil ki bu
Yürek yanığı
Suyla geçmiyor
Kokusunu alıyor musun?
Hadi ne duruyorsun
Sarıl baba