Şair Küsmüştü Sanki Hayata

Şişmiş gözler morarmış göz kapakları
Solmuş yüzü benzi sararmış yaprak gibi
İyden iyiye çökmüş titriyor
Eskiden aşk şiirleri yazan elleri
Duymuyor işitmiyor hiçbir şeyi
Sanki onun degil kulakları
Bir garip hala bürünmüş şair
Göremiyorum artık yüzünde
O eski masum gülücükleri

Derin derin iç çeker olmuş
İçerlemiş bir şeylere belli
Yazmıyor şimdi istesemde aşk şirlerini
Dış dünyayla ilişiği kesilmiyor
Tanımıyor sanki hiç kimseyi
En son gördüğümde tozlanmıştı rafta defteri
Yüzünü dönüp bakmamış sanki
Bu hayatı yaşamamış bir hali vardı
Seslendim ama konuşmak istemiyordu
Şair küsmüştü sanki hayatına
Göremiyordum artık yüzünde
O eski masum gülücükleri

Hadi kalk şair dedim
Uzatım elimi kalemi hadi yaz dedim
Bir bana baktı bir kaleme
Sonra bir damla yaş ile kapadı gözlerini
Bir kelime çıkmadı ağzından
Sadece derin derin ah çekti
Belliki kırılmıştı boşa çıkmıştı tüm hayelleri
Şair hayata küsmüştü dönmezdi geri
Karşısında bir resim eline mendil
Görmüyordu başka hiç birşeyi
Şair bıkmıştı sanki hayattan
Göremiyordum artık yüzünde
O eski masum gülücükleri