Sebepsiz İntiharım Olurdun

Ben gözlerinin rengini düşledikçe
Kuş sürüleri geçerdi içimden
Düş ertesi bir gündü
Beni uçurum uykularından uyandıran
Bir var/mış, bir yok/muştu umutlarım
Bir Akdeniz akşamında
Günahlarıma sarılıp uyurken

Bütün sevdaları düşman bellediğim günlerde
Gözlerin çarpardı içime
Kuşlar havalanırdı o an
Yapayalnız kayalıklarımdan
Çığlığıma kimseler dayanamazdı
Ben ormanlarında kaybolurdum

Güneşin öte yüzünde
Sevinç körebe oynardı akşamlarla
Yağmur mevsimini andırırdı gözlerin
Tanrılar utanırdı köpüklerine battıkça
Yolumu yitirdiğimde derinlerine saklanır
Sebepsiz intiharım olurdun

Seni özlediğim zaman
Yorgunluk telvesi dökülürdü yüreğimden
Nehirlerle birlikte yürür
Aşkın dağlarından düze inerdim
İçimdeki ebedi sevdalardan topuklarım kanar
Ağlamazdım

İçimdeki imgelerle büyüyen kız
Sessizce el sallardı bana
Acılı bir geçmiş yansırdı oysa desenlerimden
Hüznün bütün istasyonlarına uğrar
Ama asla yıkılmazdım
Yollarımdaki çığlıklara ve barikatlara aldırmaz
Yaşamın çiçeğe kesen yüzünde
Seni arardım

Bu şiirin hikayesi:

Göğsüne koyup başımızı sevdanın zemherideki aşklar ülkesine yalınayak yürürüz. İnancımız umudumuzu besler güneşi beklediğimiz soğuk günlerde. Avuçlarımızdaki yaşamak türküleriyle içlenir, bal köpüğünden denizler yaratırız.