Selvi Boylum

Selvi boylum!
Ansızın aklıma düştün!
Yine salına salına yollarda yürür müsün!?..
Duraklar mısın geçtiğimiz yerlerde!?
Uğrar mısın gönüllerimizin kenetlendiği bahçelere!?
Yaşar mısın tekrar tekrar maziyi!?
Nemlenir de gözlerin dalar mı enginlere!?..........

Saçların hala rüzgarlara isyandalar mı?
Hala upuzun ve simsiyahlar mı?
Yine elif gibi narin ve mis gibi kokarlar mı?
Bitanem!..
Bana benden yakın!
Yalnızlığımda, çaresizliğimde sığındığım tek barınağım!.....

Gül kurusu benlim!
Gül kokulu tenlim!
Bedeninin sıcaklığına hasretim!
Bakışların çocuklar kadar masumdu Selvi Boylum
ve gözlerin denizler kadar derin!
Bahar yüzlüm!
Binbir çiçeklim!
Ben senin varlığında varım,
bil ki yokluğunda naçarım!.....

Gülünce yüzünde güller açardı
ve bakışlarında baharların şenliği vardı,
kulaç atarken derinliğinde,
gamzelerin yüreğime batardı!...

Yıldızlar kadar parlaktı yüzün!
Mühürledin yüreğimi, Mühür Gözlüm!
Gel!...
Sıcacık gülüşünü, buğulu bakışlarını bade gibi içeyim,
muhabbetini tadıp yine kendimden geçeyim!.
Senden ayrılık nasıl bir çileymiş hasretine doyduğum!?
Nefesinin sıcaklığı şimdi en büyük yokluğum!....

Selvi boylum!
Kimbilir kimin elini tutuyorsun şimdi
ve kimin gözlerine bakıyorsun buğulu buğulu!?...
Kimbilir kiminle sürüyorsun yaşamın sefasını
ve kiminle dertleşiyorsun usul usul... nazlı nazlı.....

Bitanem!
Bir daha elini tutamama,
bir daha seni saramama
ve bir daha koklayamama düşüncesi korkutuyor beni,
içimi kemiriyor hasretine doyduğum!...

Selvi boylum!
Her an kalbimdesin!
Daima tahtında oturacak,
en kötü günlerimde,
en umutsuz anlarımda gülümseyeceksin yaşamıma
ve umut saçacaksın kararan bahtıma!....
Ölüm bile ayıramayacak bizi selvi boylum!
Selvi boylum içim yanıyor!
Selvi boylum yüreğim kanıyor!


-Zafer Yanık-


NOT: Bu şiiri üniversite yıllarımda yazmıştım.......