Sen Şiirlerimdeki Ebemkuşağısın...

Gidengelmez dağlarının hışırtısı okşuyor
göğsümün umarsız koyaklarını
Aşk ve yalnızlığın sürgünleri sarıyor
üşümüşlüğümün kirli yorganını
Donuk gözlerimin umutsuz cemrelerinde
geceler gölgeme soyunuyor
Yalnızlığın mavi gölgesi şiirce yanıyor
öpüşlerinin kavı ellerimde ıslanıyor...


Sen unutulmamaya atılan imzam
gönlümdeki çentiğimsin benim
Damarımdaki örgütsel bildiri
kendimle küs hallerimsin
Bekleyişlerin güvertesinde sen
ufuklara siper ettiğim elim gibisin
Ah yar...
Ölümsüz gökkuşakları biriktirdim sana
Astım dönenceli iklimlerin alaca şafaklarına
Yağmurdan sonraki ıslaklığımdın oysa
ömrümün hicranına yağan çiy gibiydin...


Ruhumun mealinde anlam,
içremdeki yoksul aşksın
Sen sevdanın zirvelerindeki
asil ve kanayan kanadımsın
Kopmuş bekleyiş düğmem,
aşk şarabımdaki porsun
Şifa olmazsan yarama,
dilimdeki aciz narasın
Gönlümde tiz bir ıslık,
şiir sokuluyor tenime
Yüreğimde sevda gülü,
adın düşerken repliğe
Şakağımdaki yalnızlıksın
İşveli karanlığın işgalindeyim
Vur özlemine yar,
karala sevişmesiz günlerimizi
kanayan bedeninin devinimiyle
Bilesin ki yar
Sen şiirlerimdeki ebemkuşağısın...