Sen Yokken_2

Nefes alışların sıradanlığı yoktu sen yokken,

Aldığım bütün nefesler iç çekişlerim oldu,

Nasıl bir gerçeğin hayaliydin?

Hayalde yokluğun gerçekte yokluğun...

Uzaklardan aldığım bütün mektuplarda,

Yokluğunun adresini ezberledim.

Bu nasıl bir duygunun sesiydi bilemedim.

Satırlara acılar egemendi sen yokken.

Açılmadan okunan mektuplar biriktirdim masamda,

Varlığından bihaber mektuplar!

Sen yokken yanan bir yürek taşıdım sinede,

Sefere çıkmış bir Sarıkamış Askeriydim

Yolumun sonunu bildiğim halde dönmedim geriye.

Birazda geleceğe küstüm sen yokken!



Bütün çay bahçelerinde tahta masaları aradım,

Belki birinde adın karalanmıştır diye.

Gördüğüm isimler ezberimde,

Bir senden olan isme rastlamadım,

Bir de benim ismim yoktu sen yokken!



Artık çayı şekersiz içmeye başladım,

Sabahları da erken uyanmıyorum.

Sevdiğim şeylerin tadı senli günlerde kaldı.

Yokluğunda her şey değişti.

Bir ben aynı kaldım; varlığınla sevdalı yokluğunla yaralı.

Sen yokken, sen henüz dönmemişken

Dünyanın daha hangi tatları değişecek?

Değişen şeyler sen yokken, dönmezsen;

Değişkenliğini kaybedecek!