Sen Yoktun

Fırtınalar kopuyordu içimde
Dallarımda kalan umutlar dökülüyordu
Sökülüyordu kökünden aşk denen şey
Ben korkuyordum
Sen yoktun ki sarılaydım
Ayılaydım kâbusumdan
Namlusunda son bir kurşun hainin
Patlıyordu odağında canımın
Sızıldığında kanımın yanaklarımda
Eceli öpüyordum
Sen yoktun!

Bilmiyordun,
Dinmiyordu içimdeki kavgalar
Köpürüyordu dalgalar denizlerimde
Genizlerinde ateş, kor, duman
Seherlerime güneş küs bakıyordu
Gün sarıyordu kara peçeyi
Geceyi örtüyordum üstüme kara
Kanıyordu yara ömrümü böldüm
Sen yoktun!

Görmüyordun,
Ölüyordum damla damla
Soluyordum her yaprakta sarı ve kızıl
Bitiyordu menzil aşk ötesinde
Böylesi de güzel
Bu bize özel
Sev diyordu yüreğim, sev
Sen yoktun!

Duy diyordum,
Hisset beni damarlarında
Çoğalt gözyaşlarında su misali
Bu masalı bir sen dinle, sessizce oku
Bir hayal öykü yarat
Yaşat istiyorsan asıl oğlanı
Tut al senin olanı
Tahtına taç et
Hiç et ya da.
Hicret bana bu sevdadan
Görünen yoldur gidişe mecbur
Sen yoksun!
Varsın olsun.
Ölümsüzümsün!

8.7.2010

Mehmet Kesici