Sende Büyüdü Uçurumlarım

Önceleri

bir tutam hüzündüm

sesimden düşerdi kırık bir sonbahar

herkesten öte bir çırpınmaktı bu dünya

canına okurdu bakışlarım tüm cümlelerin

ben izlerdim.


Bir iç çekiş vardı gönlüme sıkışıp kalan

yakıp giderdi içimi acıtan türkü misali

içli bir kitabın son sayfasında unutulurdum

çığlığıydım kendimden kopan her bir parçanın

susmuyorken göğsümde çaresizlikten oluşan harfler

sarılamayacak bir yaraydı bu bilirdim.


Kaç tren istasyonu sığdırdım bekleyişime

ayak izlerimden aşikardı hep yaralarım

oysa çocukken

düşlerimden göğe salıncaklar kurardım

sende büyüdü uçurumlarım.


Yok sayamadım hissettiğim sancıları

ki insan en çok kendine kırılıyordu

sonra hiçbir şey

yarım kalan bir hikaye kadar acıtmıyordu

öyle bir yağmura tutuldum ki

ilmek ilmek yürek sızılarıma işliyordu

ve bilmiyordu kimseler

güvercinlerin umutla bakışlarımda uçtuğunu.


Anlamıyordu yarası olmayan yarası acıyanı

simitler atılıyordu bir vapurun göğüne

bir ömür heba oluyordu sevdanın peşinde

olsundu

ben yine seni seviyordum her şey ters giderken bile


çünkü biliyordum

seni kaybetmek tüm tınısını yitirmekti dünyanın

yenilmekti bir çift kahverengi gözlerine

ve seni yitirmek

yaralı bir kuş gibi çırpınmaktı

içimin senin hiç gezmediğin caddelerinde.

16 Ocak 2025 329 şiiri var.
Yorumlar (2)
  • 14 gün önce

    Sevmek güzel şey.Sınırı olmayan bir derya.Yüz yüz bitmez.Sevgi ile,selam ile.

  • İçimizdeki caddede hiç izi olmayan insanlar bir de bizi yaralı bırakmışlarsa; sevgiyi, vefayı, merhameti ne kadar hak ediyorlar diye düşündürdü şiiriniz Mustafa bey. Tebrik ediyorum. Akıcı bir şiirdi.