Seni Yazmıyorum

Yüreğimin tam ortasında

bir yıldız yağmuru başlıyor,

her damla, yeniden başlamak gibi —

adını bilmediğim bir başlangıca.

Rüzgâr, ellerini taşıyor bana,

dokunmuyorsun belki,

ama dokunuluyorsun.

İçimde bir orman var,

baharın unuttuğu bir şelale

akıyor gülüşünle.

Her yaprak sana özenmiş,

çiçek gibi açıyor ismini,

bense sadece izliyorum —

sessizce çoğalıyor sevda.

Gözlerim bir gökkuşağına düşüyor,

seninle boyanmış bir düş bu.

Sesin geliyor uzaktan,

bir ney gibi ince,

bir yarayı okşar gibi.

Çölde bir vaha gibi beliriyorsun,

ben susuzum;

sen, adını unuttuğum su.

Aşk seninle yeniden doğan bir deniz.

Dalgalar sevdanla kıyıma dokunuyor,

ben kendime yaklaşıyorum,

sen içimde büyüyorsun.

Yüreğim, sonsuzluğa yürüyen bir yol gibi,

seninle varıyor kendine.

Sabah, kokun yayılıyor,

henüz kimsenin bilmediği bir bahçede

uyanan çiçekler gibi.

Geceleri unutan gözlerim,

aynada seni buluyor —

ışıkla dolu bir bakış,

sessizce dokunan bir isim.

Bu bir serenat değil,

daha çok bir iç ses belki,

ya da bir düşün içinde kalmış cümle.

Adın, bir tuvale işlenmiş rüya gibi,

her dokunuşta parlayan bir anlam.

Ben seni yazmıyorum,

sen bende zaten yazılısın.