Sensizliğin Saati

*

Bir yaprak savruldu az önce

Adını bilmediğim bir yöne

Arkasından baktım

Belki bir hikâye bırakır diye ardında

Gökyüzü suskundu

Bulutlar birbirine yaslanmış

Güneş sanki utanmış gibi

Ufkun arkasına saklanmıştı

Ben oradaydım

Düşüncelerimin kenarında oturmuş

Bir şey bekler gibi

Belki kendimi

Belki hiç kimseyi

Bir su birikintisine baktım

Yüzüm değil çocukluğum yansıdı

Çamurlu dizler

Yırtık defterler

Adını yanlış yazdığım ilk kelime

Hepsi oradaydı

Hiç büyümemişlerdi

Birden bir ses geçti içimden

Belki rüzgârın kendisiydi

Sonra düşündüm

Belki de biz

Rüzgârın unuttuğu şeyleriz

Bir yere ait olmadan

Bir hatıradan diğerine savrulup duran

Şimdi rüzgâr esti mi

Yüzüme değil

Kalbime dokunuyor

Sanki sen konuşuyorsun içimden

Bak buradayım hâlâ

Sadece başka bir yerden esiyorum

Ve o anda her şey bir oluyor

Toprak, Gökyüzü, Su ve ben

Kırılan bütün aynalar

Tek bir yansıma oluyor yeniden

Bazı anılar

Ancak sessizlikte büyüyor demek ki

Son dokunuş

Rüzgârın unuttuğu ṣeyler

Rüzgâr dinmiş gibi görünse de

biliyorum

O, içimde dolaşmaya devam ediyor

Bir sözcüğün kenarında

Bir yaprağın titremesinde

Artık sessizliğin diliyle konuşuyorum

Bir an geliyor

Hiçbir şey demeden gülümsüyorum

Rüzgâr o anı alıyor

Bir yere bırakıyor

Belki bir dağın yamacına

Belki bir çocuğun düşüne

Bir dua gibi

Bir hatıra gibi

Bazen aklıma geliyor

Ne garip, hâlâ sesini duyar gibiyim

Hani o eski kahkahan

Bir yerlerde çınlıyor sanki

Sonra sessizlik

Birden her şey ağırlaşıyor

Adını anmaya

Cesaret edemediğim geceler var hâlâ

Bir fotoğraf, bir anı

Bir Gökyüzü parçası kadar

Yakınsın bazen

Bazen de..

Hiç olmamışsın gibi uzak

Sensizliğin saati çalışmıyor artık

Bir kuş geçti sonra,