Sessizlik Yalnız Yaşanamazdı

sevmek zor işti
ve boşunaydı
ve değerdi...
ve yaşamanın bir haddi vardı
....sonlu
kendini öldür/mey/esi gelirdi insanın

ki aldırışsızlığı vardı
kendinden bık/ma/mışlığın
istense çoktan ölünürdü üstelik
utançtan ölünen,
dil sürçmelerindeki gibi
yüz gölge yerleri olurdu sıcağının
dudakların cehennemimin dibi

kıyından,köşenden saklanırdım
şiirlerimin elinden tutup
keskin nişancım olurdu sözün
her vuruşunda adım acırdı
gülüşü acırdı özrün
bir canım giderdi
canım acırdı
uzaklım olurdun...yasaklım
üçüncü hakkım

bir yayı gererdi
teninin kokusu
bembeyaz utanırdı,
kirecini söndüremeyen su

gökyüzüne yatak sererdi
bacağını kırdığın şeytan
dut dalında dar/alırdı ağacımın ilmiği
lafını bilmezdi ipek kozan
ıslanırdı suyumu saran sarmaşık
ayağa taş olurdu denizlerinin dibi

sırasızın beteriyle sevişirdi ayrılık
ve eli boğazımda yakamoz
çekik perdeme dolardı sevmeyi
sessizlik yalnız yaşanamazdı
kim susarsa yarıda keserdik ölmeyi



suadiye.2008