Sevgi Emektir

Vakit hangi vakittir sevgili
Bir günü daha bitirdik ruhu firar saatlerde
Yine kaçtık kendimizden
Yine yaşadık ya sevgili
Yaşadı desinler diye
Bir çocuk bahçesinde gizlice
Düşler salladık
Annemizin ilk ninnisinin birikmiş sesine
Yükleyip çocukluğa olan özlemi alemlerce
Çünkü en çok annemiz sevmişti bizi nedensizce..

Şimdilerde
Kimseler masumluğu tanımıyor ya sevgili
Korkma sen yakalanmayız hiç bir göze

Bilmeyen anlamaz derdimizden
Biz güzeli özünden içeri sevdik
İyiyken de sevdik
Dönüp bize yüzünü terk ettiğinde de
Ve hiç küsmedik sevgiye
Ve sevgiye dair şeylere
İhanet anca düşsün koyu mavinin kederine

Güzel bizim gönlümüzdü
Güzel dilimize düşen sözümüzdü
Güzel yalıtılmış yalnızlıklarda büyüdüğü için
Bir yaşam kadar değerli
Bir güne sığan ömürlerde
Kelebek ellerimizle sarmalandığımız
En kırılgan
Bizden ötürü kırılmamış
Yarına dair yangınımızdı...

Hiç bir vakit
Onların gözüyle
Ne baktık ne bildik..

Diyorum ki sevgili
Olsun
Bilmeyelim yine de
Kör olsak bu ötesini görmeyenler denizinde
Taş olsak ne!

Üzülme
Şeffaf yakışır gözümüze
Tane tane
Düşsün ellerimizin mahremine içimiz tane tane
Koyusu kalsın mavinin
Kendini göremeyene
Yelkenler şişsin meltemlerin gizinde
Yeşil saklasın kökünde hayatı
Kimi zeytin dalı
Kimi utangaç limon çiçeğinde
Elbet tutar bu sürgün
Mutlak
Bir zemheri ertesinde...

Özümüz öylece durur
Bilirim derinlerde bir yerlerde
"Sevgi emektir"sözüne gülüyor ya şimdi modernistler
Gülüyoruz biz
En ilkel benliğimizle
Emeği bilmeyene
Sevgi ne
Kıymet ne
İnsan ne?...