Şiirim Cennetleşir

Kıyametin bağını kopardığı
Elini sallayarak
Kirpiklerinin arasından günüm battı

Eteğinde üşüdüğüm
Şehrimin üzerine
Aydınlığının gölgesi bile düşmüyor

Korkunç karanlığı üstüme çekiyorum

Beyaz şiir bilmeyen yarasalar
Tutturunca esmer bir ninni
Kandilsiz uykum
Düşe kalka koyuluyor uzun bir yola

Çenesi titreyerek içimden geçen
Önü kesilen nehirler şişip göl oluyor
Karadeniz’in içi kabul etmiyor hüznümü

Can havliyle
Elime tespih ettiğim tebessümlerinin
İpini koparıyorum
Gök yüzüme saçıyorum bir çeki yıldızları

Gönlümün çatısında
Kiremit rengi umutlarım kırık

Otuz üç iri cüsseli yıldızın
İçeri sızan
Sağanak loşluğunun altına
Bakır leğen koydum

Katranımın göz göz yarasına sürmek için
Kaynatıp pekmezini yapıyorum
Şişe şişe beyaz ışığının

Bakmayın siz
Zifiri şiirimin bu haline
Cehennemin kırmızısına meyil ettiğine

Birazdan
Mahşerde
Gülen yüzünün şafağından
Ela gözleri sökünce

Şehrim aydınlanır
Dizelerin önündeki saksılar şenlenir
Sardunyalı şiirim cennetleşir

Birazdan karşılaşınca